Waarom uit elkaar gaan zinloos is (maar niet altijd)

Op de markt voor liefde doffen we ons op en zien we er op ons mooist uit. De partner die we kiezen dito en als je gezamenlijke doelen hebt en een klik (of bedoel je een gedeeld trauma) dan kun je je nestje gaan bouwen. Fantastisch natuurlijk. Wel of niet nog een paar kleine vogeltjes erbij, het is een mooie droom.

‘t Is wat

zinloos om te scheiden Maar dan, hij heeft zweetvoeten, houdt meer van PSV dan van jou en kijkt soms ook nog eens om zich heen. Wat een testosteron-gedreven hork. En zij dan, ze loopt maar te klagen over haar collega’s en haar baas en dat jij de bril nog steeds ALTIJD (zei ik altijd), echt waar ALTIJD weer omhoog laat staan. Oftewel een doorsnee relatie.

Uiteenspattende droom

Jij en hem/zij laten het lekker op zijn beloop tot één van jullie er echt genoeg van heeft en de stekker er uit trekt (al dan niet overspelig). Waar zijn die gedeelde waarden gebleven, je gezamenlijke doelen, de gezelligheid van eerder. Hoe heeft het zover kunnen komen???? De droom spat uit elkaar. Uit elkaar gaan lijkt de enige optie.

Hoe werkt een relatie

Mijn kijk op het verhaal is als volgt. Zolang we jong, hip and happening zijn lukt het ons aardig om onze onderhuidse gebreken te maskeren. Maar met de jaren worden we meer en meer onszelf, met al onze nukken, quirks en gebreken. Onze eerste gezamenlijke doelen zijn bereikt (Huisje, Boompje, Beestje) en het opsmukken van jezelf gaan niet meer zo goed.

En omdat we in deze tijd gaan voor geluksmaximalisatie, kan zo’n relatie met een partner met deuken en gebreken niet al te lang voortduren. We denken vooral dat we de verkeerde persoon hebben gekozen en dat we zelf véél beter verdienen. Ahem …

Perfecte relaties, verwacht er niet teveel van

Bestaan die? Als je naar oude traditionele relaties kijkt, zoals bijvoorbeeld die van mijn opa en oma, dan zie je dat het lang niet altijd koek en ei was. Wel ontstaan als droom, met gedeelde waarden en doelen, en een enorm incasseringsvermogen voor de quirks en afwijkingen van de ander. Je zou bijna kunnen stellen: “Verwacht er niet teveel van, dan valt het ook niet tegen”. Waren ze gelukkig? Ik zeg ja, tegen het perfecte aan.

Kan dat nog in deze tijd van geluksmaximalisatie. Kunnen we genoegen nemen met het gewone, het normale, het niet-perfecte. En kun je die ander een misstap vergeven of is jouw teleurgestelde ego leidend? Zeg jij het maar.

Oude familiedynamiek

Wat ik veel zie is dat oude patronen uit je familie van herkomst door blijven werken in je huidige relatie. Dat is op zich niet erg, of het moeten al lastige en disfunctionele patronen zijn (kan trouwens ook geweld, ontrouw, geldproblemen, vastklampen, etc. bijhoren). Dan kun je eens overwegen om ze in een familieopstelling neer te zetten. Dat maakt helder waar iets vandaan komt en ook waar het thuis hoort. En soms is dat niet in je relatie.

Natuurlijk, niet alle relaties zijn te redden

En ja, er zijn natuurlijk relaties die niet te redden zijn. Vooral als drugsgebruik, geweld, andere veiligheids- en vertrouwens-issues hun tol eisen. Of als het schip al te veel water heeft gemaakt. Toch is het altijd goed om je af te vragen wat jouw aandeel is in het geheel. Want ook al is een relatie niet te redden, toch slim om ervan te leren.

Help!, wat helpt ons dan, het liefst morgen al …

Accepteer elkaar gewoon meer. En vergeet niet dat we als persoon ook blijven veranderen. Geniet daar ook eens van. En misschien moet je wel even opnieuw wennen aan je vent/vrouw als die net een of andere groeicursus heeft gedaan.

En, bestel de oppas en ga weer eens met zijn tweeën uit eten.

En, drop de (evt.) kids bij opa en oma en ga er een weekend met zijn tweeën op uit.

En, ga samen op die sexy salsa cursus en laat jezelf vonken op de dansvloer.

En, blijf in contact, ook bij conflicten, wees eerlijk.

En, die verzin je nu zelf toch wel ….

Succes, er zit echt meer in jullie dan je zelf nu voor mogelijk kunt houden.